Irene Campfens was de afgelopen jaren de vrouw achter de interviews, berichten, de nieuwsbrief en niet te vergeten het Handboek Thuisbegeleiding. Ze bleek de perfecte match voor deze klus door haar brede zorg- en schrijfervaring.
De afgelopen jaren is Irene helemaal in de wereld van Thuisbegeleiding gedoken. Nu het project Thuisbegeleiding bij ActiZ ten einde komt, is het tijd voor een terugblik. “Ik heb een geweldige tijd gehad!”, vertelt Irene enthousiast. “Ik ben het hele land doorgetrokken om verhalen te verzamelen. Ik heb van het noorden tot het zuiden thuisbegeleiders en cliënten gesproken. Mensen hebben me openlijk over hun ervaringen verteld, van verslavingsproblematiek tot opvoedvraagstukken en alles daartussenin. Ik ben ontzettend geraakt door de bijna onverbreekbare band die ik door het hele land zag tussen de thuisbegeleiders en de cliënten. Die band deed me denken aan een onvoorwaardelijke vriendschap. Dat zie je helaas niet vaak in de zorg.”
Oprechte gelijkwaardigheid
Irene heeft vele takken van de zorg gezien. Ze begon ooit in de gehandicapten- en de ouderenzorg. In 2000 begon ze aan haar loopbaan in de ggz. Van ambulant en klinisch tot jeugd en wijkgericht. Irene werkt tot op de dag van vandaag nog parttime in de psychiatrie. “Het valt me op dat Thuisbegeleiding echt anders is dan veel andere zorgvormen. De relatie tussen cliënt en begeleider rust op oprechte gelijkwaardigheid. Dat is anders dan wat ik in de hulpverlening voortdurend te horen kreeg over afstand en nabijheid. Het was vooral de bedoeling zo min mogelijk over jezelf te vertellen. ‘Want je weet maar nooit wat de cliënt daarmee wil of doet’. Een thuisbegeleider deelt juist wel ervaringen en gaat daarmee naast iemand staan. Dat is zoals een goede relatie wat mij betreft hoort te zijn, zeker als je bij iemand thuis over de vloer komt. Deze benaderingsvorm is voor thuisbegeleiders een waardevol instrument. Ze komen op een veilige en vertrouwde manier heel dicht bij de mensen. Dat is ontzettend belangrijk voor mensen in kwetsbare situaties. Cliënten ervaren de ruimte om open en zichzelf te zijn bij hun begeleider.
“Wat ik veel terug heb gehoord in de gesprekken met cliënten was dat ze de komst van de thuisbegeleider als verademing ervaren. Eindelijk iemand die niet steeds aan het controleren is en lijstjes en formulieren af moet lopen, maar iemand die oprechte interesse toont. De thuisbegeleider stapt letterlijk in iemands leven. Alle stukjes van dat leven komen vervolgens ongemerkt en op natuurlijke wijze aan bod. Treft de thuisbegeleider bijvoorbeeld een chaos aan in het huis, dan zal die daar niet alleen een aantekening in de rapportage van maken, maar zeggen: ‘zullen we het samen opruimen?’. Die praktische aanpak werkt.”
Erkenning van Thuisbegeleiding
Naast het Handboek Een praktische aanpak van ingewikkelde problemen heeft Irene de methodiekbeschrijving voor de databank geschreven. Ze maakte daarvoor verslagen van alle focusgroepen en hielp mee met het analyseren van de effectiviteit van Thuisbegeleiding. Ook schreef ze veel artikelen en interviews voor de nieuwsbrief. Een flinke klus dus. Waar is ze het meeste trots op? “Ik ben heel erg trots dat ik bij heb mogen dragen aan de naamsbekendheid en de erkenning van Thuisbegeleiding. De kracht van thuisbegeleiders wordt helaas nog niet altijd (voldoende) onderkend. Ook zijn thuisbegeleiders over het algemeen heel bescheiden, maar ik heb gezien hoe ongelooflijk belangrijk ze zijn. Daar mogen ze trots op zijn en dat uitdragen.”
Nu dit project afloopt heeft Irene weer meer tijd voor eigen projecten. Zo werkt ze de komende tijd aan haar tweede boek. Het boek gaat over zelfbeschadiging. “Inderdaad een moeilijk onderwerp. Maar ik vind het belangrijk om juist naar moeilijke onderwerpen wat milder te kijken. Ik wil het stigma en de schaamte er graag vanaf halen. Ik heb er moeite mee dat ieder levensprobleem een diagnose of label nodig lijkt te hebben. Dat druist helemaal in tegen hoe ik naar het leven kijk. Pijn en tegenslagen horen erbij. Het gaat erom dat je het leert te (ver)dragen. Daar mag je best wat hulp bij vragen. Die filosofie zie ik terug bij Thuisbegeleiding. Dat maakte de samenwerking zo natuurlijk. Ik heb nauw samengewerkt met Ilse de Vries (projectleider Thuisbegeleiding bij ActiZ). Ze heeft aan het begin hele ambitieuze doelen gesteld en haar tanden erin gezet. Daarin lijken we op elkaar. Wat mij betreft is Ilse met vlag en wimpel geslaagd en ik ben blij dat ik daar een bijdrage aan heb kunnen leveren. Deze laatste nieuwsbrief is voor mij de afsluiting van geweldige jaren. Ik kijk terug op een mooie en leerzame tijd, maar zal het zeker ook gaan missen.”